«Ήρθαν όλοι στο παλάτι του Διοκλητιανού, οι ηγεμόνες και οι
στρατιωτικοί. Πριν ξεκινήσει η συζήτηση βρήκαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν
χαιρετισμούς και φιλοφρονήσεις οι αξιωματούχοι. Ανάμεσα τους βρίσκονταν και ο
Γεώργιος. Είχε καθήσει στην θέση του και σιωπούσε. Μόνο όταν τον πλησίασε ο
Κωνσταντίνος άστραψε το πρόσωπο του από χαρά, σηκώθηκε και τον ασπάστηκε. Δεν
ήταν το ίδιο χαρούμενος όμως και ο Κωνσταντίνος. Σύννεφα είχε στα μάτια του και
στην καρδιά του για όσα υποπτεύονταν ότι θα επακολουθούσαν σήμερα στην
συνεδρίαση.
- Κάθισε, χιλίαρχε, χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, είχε εγκάρδια ο Γεώργιος.
-Το ίδιο και εγώ αγαπητέ Γεώργιε. Πρέπει όμως να φροντίσω για την προετοιμασία του συμβουλίου. Θα έρθει σε λίγο ο Αύγουστος.
Δεν μπορούσε να καθίσει δίπλα του ψύχραιμα. Ήταν πολύ λυπημένος και
αναστατωμένος για το ενδεχόμενο. Εύχονταν τίποτε να μην είναι αλήθεια, αν και
ήταν σίγουρος τώρα πως ο Γεώργιος είναι χριστιανός. Εξάλλου σε αυτό διέφερε ο
Γεώργιος από όλους, στην πίστη. Μπήκε ο Διοκλητιανός στη σύναξη συνοδευόμενος
από τον Γαλέριο, τον Κωνσταντίνο και άλλους επισήμους. Τον επευφήμησαν θερμά οι
προσκεκλημένοι.
-Χαίρε, Αύγουστε.
-Χαίρε, θεέ προσκυνητέ.
Ο Διοκλητιανός στάθηκε όρθιος γεμάτος έπαρση και ικανοποίηση και είπε.
-Τίποτε δεν είναι τιμιότερο στον κόσμο, φίλοι μου, από την προσκύνηση
των θεών. Όποιοι είναι εχθροί των θεών, πρέπει να τιμωρούνται σκληρά. Αν λοιπόν
είστε φίλοι και επιθυμείτε να έχετε τα αξιώματα που σας χάρισα, ελάτε να
αγωνιστούμε όλοι μαζί. Πρέπει να εξαφανίσομε από τη γη τους χριστιανούς, που
δεν προσκυνούν τους θεούς και δε λατρεύουν τα είδωλα. Αξίζει να ζουν επάνω στην
γη όσοι λατρεύουν τα είδωλα και τιμούν τους θεούς.
-Ναι Αύγουστε, θα γίνει ότι επιθυμείς, βροντοφώναζαν όλοι μαζί.
-Θεός μες στους θεούς είναι και ο Αύγουστος, συνέχισε ο Γαλέριος.
Προσκυνητό το όνομα του, αντιλάλησαν.
Ο Γαλέριος και ο Κωνσταντίνος έστρεψαν την ματιά τους στον Γεώργιο. Το
είπε δε το είπε και εκείνος; Δεν μπόρεσαν να δουν καθαρά. Για αυτό επανέλαβε ο
Γαλέριος.
-Όλοι μαζί να προσκυνήσουμε ο θεό και ευεργέτη μας Αύγουστο.
Έπεσαν όλοι καταγής και κραύγαζαν.
-Θεός μας είναι ο Αύγουστος. Προσκυνητό το όνομα του.
Έμεινε όρθιος μόνο ο Γεώργιος. Όσοι προσκύνησαν έτρεμαν, μην τυχόν
αποξεχάστηκαν όρθιοι. Ο Κωνσταντίνος πάγωσε. Θόλωσε ο νους του. Ο Γεώργιος ήταν
το πρώτο θύμα. Έξαλλοι ο Αύγουστος και ο Γαλέριος χειρονομούσαν βλασφημούσαν,
έβριζαν και έδωσαν εντολή να φέρουν τον Γεώργιο μπροστά τους. Ο Γεώργιος
βρίσκονταν ως «άκακον αρνίον» μπροστά στα δύο θυρία. Θυμόνταν ο Κωνσταντίνος
πάντα εκείνη τη συγκλονιστική στιγμή. Ο Γεώργιος έβγαλε τη στρατιωτική στολή
του, τα παράσημα και πέταξε το σπαθί και τη ζώνη στην γη, σκύβαλα όλα και βάρος
περιττό μπροστά στον Κύριο. Έπειτα το απογυμνωμένο σώμα του έγινε θήκη
κονταριού όπου καρφώθηκαν δεκάδες ακόντια. Είδε δεμένο το κορμί του Γεωργίου
στον τροχό και τριγυρνάει και να κατακόπτεται επάνω στα καρφιά και στα
μαχαίρια. Είδε τον στρατηλάτη να πηδά στο λάκκο της καυτής άσβεστου και να
μένει αβλαβής. Είδε το Γεώργιο να φορά υποδήματα με καρδιά πυρακτωμένα, να
περπατά και να τον δέρνουν από πάνω. Είδε και τι δεν είδε από τα βασανιστήρια
να δοκιμάζεται στο κορμί του Γεωργίου και να μένει ο γενναίος σώος και αβλαβής.
Πόσοι μπροστά στο θαύμα του Γεωργίου δεν επίστεψαν. Ακόμα και η Αλεξάνδρα, του
Διοκλητιανού η σύζυγος, πίστεψε στο Χριστό και αποκεφαλίστηκε.
-Μεγάλος ο Θεός του Γεωργίου!
Το φόναζαν οι στρατιώτες το, το είπαν οι χιλίαρχοι, το ομολόγησε ο λαός
και η βασίλισσα Αλεξάνδρα. Μεγάλος ο Θεός του Γεωργίου. Το είπε βαθιά μες στην
καρδιά του ο Κωνσταντίνος.
Αυτές οι φρικτές σκηνές από το μαρτύριο του μεγαλομάρτυρος Γεωργίου ήταν
το συνταρακτικότερο βίωμα του Κωνσταντίνου. Δεν ήταν μόνο η συναδελφοσύνη, η
γνωριμία, η εκτίμηση και η φιλία του με τον Γεώργιο, που τον συγκλόνισαν.
Περισσότερο ήταν η πίστη του γενναίου στο Χριστό, η αφοβία του θανάτου, το
θαύμα που είδε να συμπλέκεται μπροστά του με τη φρικτή πραγματικότητα. Αυτά σαν
ισχυρός σεισμός ρηγμάτωσαν καθοριστικά το ειδωλολατρικό οικοδόμημα της ψυχής
του.
-Μόνο για την Αλήθεια μπορεί να συμβαίνουν αυτά τα παράδοξα πράγματα
σκέπτονταν. Και η αλήθεια πρέπει να είναι ο Θεός του Γεωργίου.
Τούτη τι στιγμή έδωσε μία υπόσχεση στο Γεώργιο, στο Θεό του, σε όλα τα
νεανικά κορμιά που έπεφταν αιμόφυρτα στο έδαφος.
-Φυλάξτε με παρακαλώ από τους εχθρούς και υπόσχομαι το πρώτο διάταγμα
μου να είναι το τέλος των βασάνων, το τέλος των διωγμών.
Έκτοτε τιμούσε υπερβολικά τους μάρτυρες. Όπου έβρισκε λείψανα μαρτύρων,
τα προσκυνούσε και τα καταφιλούσε με πόνο.
-Ζητώ συγνώμη που δεν απέτρεψα τα βάσανα σας, έλεγε.. »
___________
Από το Βιβλίο «Ο Πατήρ της Ρωμιοσύνης, Αφηγηματική βιογραφία του αγίου
και μεγάλου Κωνσταντίνου» σ. 46-49 , μοναχής Ολυμπιάδος Ντιτορά, Ιερά Μητρόπολη
Βεροίας Ναούσης & καμπανίας, Ιερά Μονή αγίου Αθανασίου, Ημαθίας, έτος 2008
Δημοσίευση σχολίου